Ja sam ti jedna obična pjesnička duša u moru iskušenja.
Ja sam nasljednik tih pjesničkih gena da poslije toliko vijekova i ljeta,
nešto baš mene tjera, da se svojim pokoljenjima odužim putem pera.
Ovim stihovima započinje Mićo Stevanović (55), poljoprivredni proizvođač iz Velike Obarske. Čovjek nevjerovatne inteligencije i znanja, briljantan poznavalac istorije, semberske.
Povrće i hemija
Iako je završio samo srednju, “Poljoprivredno – mašinsku školu”, Mićo bi vam satima i satima mogao pričati o istoriji balkanskih zemalja. O zavičajnoj istoriji, porijeklu imena Velike Obarske, o Bosni, o bunama i ustancima. O stranim zavojevačima i interesima velikih sila koji su se decenijama i vijekovima preplitali baš ovdje, na brdovitom Balkanu.
Kako spojiti priču o kupusu, plavom patlidžanu, lubenicima, s jedne, i istoriji, s druge strane?
Kod Miće to uspijeva. Kao kod rijetko koga. Mićo živi kao samac, ali uspijeva da održava svoje veliko seosko gazdinstvo. Tokom ljeta zapošljava od petoro do desetoro sezonskih radnika na svom imanju.
Kaže da je svima njima zanimljivo kod njega raditi, jer im on održi usput i svojevrstan „čas istorije“, tako da im vrijeme kod njega brzo prođe.
Većina tih sezonskih radnika kod mene radi više od dvadeset godina. Još uvijek nisam našao ženu svog života, ali, ne gubim nadu.
U međuvremenu, proučavam istoriju, ali mi i hemija izuzetno dobro ide. Kada sam jednoj profesorki počeo „biflati“ hemijske formule i hemijska jedinjenja, ona je, onako iznenađena, priznala da znam puno više i od nje same.
Istorija prva ljubav
Kada je naizust izgorovio stihove prve pjesme, Mićo započinje i drugu pjesmu, pod naslovom: „Kalio sam se godinama“. Nju je napisao nedavno, kao pomen na rano umrlu majku.
Majka mi je umrla kada sam bio u srednjoj školi. Živio sam sa ocem. I on je umro prije petnaestak godina.
Dugo sam proučavao istoriju. Na ovim prostorima su svojevremeno živjeli Mađari. Što se istorije tiče, proučavao sam je unazad 800 godina, bez kompjutera i neke velike literature.
Svojevremeno se granica između Austrije, Mađarske i Turske pružala od Golupca, preko Beograda, Šapca, Mačve, preko Klenja, s ove strane Drine, u selu Međaši. Zbog toga se i postavljao kamen međaš. Postoje uzvišenja, brežuljci u ravnici, na koje su postavljani kameni biljezi, kaže Mićo Stevanović.
Pričajući nam dalje o Janku Hunjadiju, o mađarskom caru Žigmundu, koji je vladao pedesetak godina…
Dugo bi još trajala ova priča, ali, Mićo kaže da će napisati roman u kome će puno toga još opisati i otkriti…
